امام صادق عليه السلام و انديشه هاي صوفيان

مشخصات كتاب

نويسنده: محمد جواد مروجي طبسي

ناشر:www.sibtayn.com

صوفيگري

از جمله تفكراتي كه در زمان امام صادق (عليه السلام) پيدا شد و كم كم شكل گرفت، جريان خطرناك و انحرافي صوفيگري بود، كه با ظاهري فريبنده دست به عوام فريبي و گمراه كردن مردم زد. محقق اردبيلي درباره پيدايش صوفيه مي نويسد: به نقل از شيعه و سني، اولين كسي را كه صوفي ناميدند «ابوهاشم كوفي بود، چون او مانند رهبانان جامه هاي پشمينه درشت مي پوشيد. آن ملعون مثل نصاري قائل به حلول و اتحاد بود. [1] و در كتاب اصول الديانات آمده است كه او در ظاهر اموي و جبري بود و در باطن ملحد و دهري. هدف او نابودي دين اسلام بود. از ائمه معصومين عليهم السلام چند حديث در طعن او وارد شده است. پيروان او را چون صوف «لباس پشمي مي پوشيدند، صوفيه گفته اند. [2] . شايد منظور محقق اردبيلي اين است كه اولين كسي كه در اسلام «صوفي ناميده شد، ابوهاشم كوفي بود و الا به گفته سيد جزايري (ره) اين كلمه نخست بر گروهي از حكماي كج انديش و منحرف اطلاق مي شد، سپس بر گروهي از زنادقه و بي دينان هندو و براهمه استعمال شد و پس از اسلام برگروهي از كژانديشان مثل حسن بصري، سفيان ثوري و ابوهاشم كوفي و همقطارانشان كه از نظر فكر و انديشه در مقابل اهل بيت عصمت و طهارت قرار گرفته بودند، اطلاق شد. امام صادق (عليه السلام) در برابر انحراف فرهنگي صوفيه موضع گرفت و نخست به هدايت و راهنمايي رهبران آنها پرداخت. اما چون آنان برعقايد انحرافي خود اصرار مي ورزيدند. حضرت به ناچار وارد مرحله شديدتري شد و دست به افشاگري چهره هاي خبيث